We zitten in de laatste week van het jaar, en zo lopen vanzelfsprekend ook onze eindejaarslijstjes op hun einde. Nadat we al de beste albums, ep’s, debuten en nationale singles van 2023 voorstelden, verzamelen we hier de beste singles uit de rest van de wereld. Ook hier vind je geen artiesten terug die in vorige lijstjes al vermeld werden, dit om het zo divers mogelijk te houden. Het zorgt ervoor dat andere bands uit verschillende genres ook een momentje in de schijnwerpers krijgen, en we kunnen je verzekeren: er is voor ieder wat wils! En is er geen tijd (of zin) om het hele artikel te lezen? Onderaan vind je alle singles ook nog eens terug in een Spotify-playlist voor om en bij de zes uur luisterplezier!
070 Shake – “Winter Baby / New Jersey Blues”
Gevoelsmatig misschien wel een van de vreemdste singles uit deze lijst, maar hoe vaker je naar “Winter Baby / New Jersey Blues” luistert, hoe dieper 070 Shake op je kan inwerken. Waar het eerste gedeelte van het nummer je terug in de tijd katapulteert aan de hand van zijn groove, wordt het tegen het einde alsmaar futuristischer. Maïzena in dat alles is de stem van Danielle Balbuena, die je tegelijkertijd helemaal warm maakt voor de rest van het album.
A. Swayze & The Ghosts – “Cool Cucumber”
Zeg je ‘beste singles van het jaar’, dan zeg je “Cool Cucumber” van A. Swayze & The Ghosts. Met zijn onweerstaanbare groove en speelse energie hield de track ons meteen in zijn greep, en met een mix van aanstekelijke hooks en nonchalante flair kreeg het nummer het voor elkaar om tussen onze oren te blijven plakken. Zorg bij het luisteren dat je geen komkommer in je oor hebt, want “Cool Cucumber” is het waard om met beide oren gehoord te worden.
Amyl and The Sniffers – “Jerkin’”
Als Amyl and The Sniffers een nummer van slechts twee minuten maakt, dan weet je dat het sowieso goedkomt. “Jerkin’” werd in dat opzicht een knallertje op de al bij al meer experimentele plaat die Cartoon Darkness was. Toch bewezen de Australiërs nog altijd te kunnen beuken, toen ze onlangs de Ancienne Belgique aan gort speelden, met deze single voorop!
Artemas – “i like the way you kiss me”
Draai of keer het hoe je wilt: kort door de bocht blijft Artemas voorlopig een one-hit wonder, maar met “i like the way you kiss me” was hij dit jaar overal. Met een elektronisch getint popnummer dat zelfs mensen met geheugenverlies keer op keer steeds overtuigender meezongen, domineerde de Engelsman de charts. Inclusief de ontelbare remixes die ervan gemaakt werden, kon deze monsterhit absoluut niet ontbreken.
Barry Can’t Swim – “Kimbara”
Zonder twijfel een van de hypes van het afgelopen jaar, die met “Kimbara” maar al te graag nog wat olie op het vuur gooide. Barry Can’t Swim toverde elk podium waar hij passeerde om in een zwoele danstempel, waarbij de Schot met behulp van deze single nog wat exotischere invloeden erbij trok. Ideaal om de laatste nacht van het jaar tegemoet te dansen!
beabadoobee – “Take A Bite”
De recentste plaat van beabadoobee bleef (onterecht) wat onder de radar, en daarom verdient “Take A Bite” zijn plekje hier des te meer. De Filippijns-Britse zangeres houdt het gezellig, maar voegt hier en daar een poppy, en zelfs quirky, randje toe aan het geheel, wat een aangenaam en tegelijkertijd ook euforisch hartverwarmend geheel oplevert. Subtiele distortion met een zeemzoete stem, dat gaat er vlotjes in!
The Beaches – “Takes One To Know One”
In 2024 verschoof de aandacht van ‘Brett‘ naar ‘BRAT‘, al betekent dat niet dat we de Canadese meiden van The Beaches niet gehoord hebben. Met “Takes One To Know One” namen ze ons dit jaar mee op surfy indierock golven, maar vergis je niet: geen tekst over een eenvoudige zomerliefde, wel over een complexe disfunctionele soort zoekt soort-relatie. Er wordt echter allemaal niet zo zwaar aan getild en we kunnen nog steeds vrolijk dansend de partner verwijten, zonder ons ooit één momentje slecht te voelen.
Ben Howard – “How Are You Feeling?”
In 2024 vierden we het tienjarig bestaan van I Forget Where We Were, een plaat om U tegen te zeggen. Bovenop dat jubileum trakteerde Ben Howard ons op nieuwe single “How Are You Feeling?“, die vanzelfsprekend perfect in het verlengde ligt van het eerder genoemde album, daar het toen de tracklist net niet haalde. We horen Howard zoals we hem kennen; experimenteel, kalm en melancholisch – we hebben niet liever.
Benson Boone – “Beautiful Things”
Als je op het einde van dit jaar nog niet weet wie Benson Boone is, kunnen we ervan uit gaan dat je weinig op sociale media zat. De Amerikaan ging viraal met “Beautiful Things” en we begrijpen wel waarom: een rustig en poppy begin, een goede opbouw naar stevige gitaren en drums, en een stem met enorm veel kracht. Live combineerde hij dat lied met een salto en het sloeg wel aan. Boone creëerde een oorwurm die niet snel verveelt.
Bess Atwell – “Where I Left Us”
Dankzij haar link met onder meer The National en Ben Howard een van de indierevelaties van het jaar, die het zeker nog ver kan schoppen: Bess Atwell. De jonge Britse zangeres kwam in de nasleep van haar recentste album nog met een ep’tje, met daarop het prachtige “Where I Left Us“. Melancholisch wegdromen aan de hand van synths, een gitaar en een zachte stem? Bess Atwell weet als geen ander hoe ze zowel je hart als je oren kan verwarmen.
Better Lovers – “A White Horse Covered In Blood”
Met schreeuwende gitaren en rauwe vocalen, gepaard met een razende ritmesectie, maakte Better Lovers afgelopen zomer tijdens “A White Horse Covered In Blood” korte metten met iedere geluidsmuur die het tegenkwam. Intensiteit werd op geen enkel moment geschuwd en de groep vuurde een kanon van brute kracht af, terwijl frontman Greg Puciato de boel flink bij elkaar schreeuwde. Wat een track!
Beyoncé – “TEXAS HOLD ‘EM”
Queen B is back! Met de grote concurrentie in de strijd om de titel van Popkoningin is het geen gemakkelijke opgave om steeds te blijven imponeren en overtreffen. Beyoncé sloeg in 2024 de countryweg in met “TEXAS HOLD ‘EM“; een verrassende en gedurfde zet, maar eentje die zonder twijfel als een nieuwe overwinning voor de zangeres beschouwd mag worden.
The Black Keys – “Beautiful People (Stay High)” (feat. Beck)
Ohio Players, het recentste album van The Black Keys, stond bol van geslaagde en minder geslaagde samenwerkingen, maar superfan Beck schopte het met het catchy “Beautiful People (Stay High)” tot een van de hoogtepunten van de plaat. Een onstuimige retrosong waarin de bluesrock van The Black Keys perfect samensmelt met de funky grooves van Beck. Het levert een dolle trip naar de sixties op, waarin de groezelige gitaren gezelschap krijgen van een huppelende baslijn en een strakke blazerssectie. Voeg er nog het ultra-meezingbare refrein aan toe en je hebt een oorwurm van jewelste.
Bleachers – “Tiny Moves”
Een jaar zonder muziek van Jack Antonoff is als een café zonder bier, en zo eindigt dit jaar “Tiny Moves” van Bleachers in ons lijstje. Het album waar de single deel van uitmaakt brak niet te veel potten, maar de groove die deze song herbergt, mag er zeker zijn. Zonder ooit echt groots te klinken, weet de Amerikaan alsnog de muzikale glimlach onder de arm te dragen, en zo voor auditieve euforie te zorgen!
Blossoms – “Gary”
Spontaan beginnen dansen en meezingen op een nummer over een gestolen gorillastandbeeld, is iets wat niet op onze bucketlist van 2024 stond, maar wat we toch enthousiast gedaan hebben. Met “Gary” leverden de Britten van Blossoms de perfecte zomersoundtrack waar je op slag gelukkig van werd. De eerder laidback, maar toch zeer catchy, melodie is ideaal om zowel even volledig bij weg te dromen, als om je dansbenen bij boven te halen.
Bombay Bicycle Club – “Fantasneeze” (feat. Matilda Mann)
De singlecover mag dan andere verwachtingen scheppen, “Fantasneeze” klinkt warm, dromerig en doet ons al smachten naar de eerste lentedagen. Een sprankelende gitaar, luchtige synths en een perfecte harmonie tussen de stemmen van frontman Jack Steadman en Matilda Mann zorgen voor een onweerstaanbare sound; Bombay Bicycle Club schoot opnieuw recht in de roos.
Bonny Doon – “Clock Keeps Ticking”
Bonny Doon gaf in september van dit jaar nog een uitermate geslaagd concert in de Witloof Bar, en daar kon de geweldige nieuwe single “Clock Keeps Ticking” natuurlijk niet ontbreken. Het nummer brengt je door de rinkelende gitaren, krachtige vocals en een refrein dat snel blijft hangen meteen in een dromerige sfeer en laat niet meer los.
Brittany Howard – “Prove It To You”
Met “Prove It To You” zorgde Brittany Howard voor een tof dansnummer dat voor heel wat eelt op onze voeten zorgde. Synths stuwen de single naar een hoger niveau en haar soulvolle stem zorgt voor een unieke touch, zonder daarbij uit het geheel te vallen. Als je nog een track zoekt voor in je feestplaylist, raden wij met sterkte “Prove It To You” aan en je gasten blijven dansen tot in de vroege uurtjes.
The Bug Club – “Quality Pints”
We blijven alcohol en het gebruik ervan nog altijd verafschuwen, maar voor “Quality Pints” van The Bug Club knijpen we voor even een klein oogje toen. Het inmiddels duo goot met deze track namelijk een flinke scheut humor in zijn aanstekelijke indierock en dat werkt verdomd goed, zowel als single als op plaat. Cheers, geef er nog maar zo een!
Canned Pineapple – “Jessie Met Jane”
Eerder dit jaar zagen we Canned Pineapple nog live aan het werk op Left of the Dial. De band uit Brighton weet goed hoe je een volle zaal enthousiast aan het dansen krijgt, bijvoorbeeld met krachtige nummers zoals “Jessie Met Jane”. Het is een springerige single met weinig diepgang en variatie in de tekst, maar het dynamische en chaotische gebruik van de instrumenten maakt dat de song zeker zijn plaatsje in deze lijst verdient.
Caribou – “Broke My Heart”
Caribou zocht op zijn recentste plaat steeds nadrukkelijker de donkere clubs op, met onder meer “Broke My Heart” als een van de vaandeldragers. Het tempo vrij hoog, de beats redelijk vettig en ook het geflirt met de meer vloeibare kant van de muziek kan niet ontkend worden. Let ook op de dikke knipoog naar “Tom’s Dinner”, die voor nog wat meer herkenbaarheid zorgt!
Celeste – “This Is Who I Am”
Celeste en haar prachtige stem lijken gegeerd te zijn voor soundtracks. Zo mocht ze al een nummer voorzien voor The Color Purple en dit jaar maakte ze een single voor de serie The Day of the Jackal. Dat nummer heet “This Is Who I Am” en beklemtoont het talent van de Britse zangeres nog maar eens. Een donkere, jazzy intro met daarboven de aangrijpende soulstem van Celeste, het is een combinatie die ons vastgrijpt en niet meer loslaat. Naar het einde toe breekt het lied open met enkele krachtige uithalen van haar. “This Is Who I Am” laat een diepe indruk na.
Central Cee – “BAND4BAND” (feat. Lil Baby)
Toegegeven: de rapscene is er soms een waar we het laatste nieuws niet heet van de naald volgen. Toch was de herkenbare stem van Central Cee dit jaar onvermijdbaar, zeker op “BAND4BAND” met Lil Baby, dat met zijn steekzin vanaf minuut één ergens in een breincel bleef plakken. Op een dikke beat roept de rapper ‘I don’t need no hit song’, en werd het er eentje.
Channel Tres – “Cactus Water”
Nog voor de zomer goed en wel begonnen was, jaagde Sheldon Young de temperatuur de hoogte in met het kolkende “Cactus Water”. Een baslijn als een krolse kat en de diepe bas van Channel Tres die een tekst brengt waar Rick James van was gaan blozen. Sexy is de hiphouse van de man uit Compton altijd geweest, maar zo funky was ze nog nooit. Hou je handdoek maar klaar, na deze single mag je het zweet van je speakers gaan vegen.
Chappell Roan – “Good Luck, Babe!”
De rijzende ster van dit jaar was ongetwijfeld wel Chappell Roan, en daar had het lied “Good Luck, Babe!” veel mee te maken. Een poppy beatje en synths introduceren ons tot de wereld van de Amerikaanse zangeres. Ze zingt over een vrouw die niet klaar is om haar gevoelens voor vrouwen te delen met de wereld. Dat in een dansbaar, catchy geheel en je hebt een hit, eentje waardoor Roan dit jaar viraal ging. Chappell Roan is niet meer weg te denken uit de hedendaagse popmuziekwereld en wij vermoeden dat dit nog maar het begin van haar succes is.
Chase & Status & Stormzy – “BACKBONE”
‘You ain’t / got no / …’ Elke raver zal onbewust “BACKBONE” lezen na dit opzetje, want opnieuw slaagde Chase & Status erin om de drum-’n-basswereld te veroveren. Toegegeven: in het begin waren we wat sceptisch, maar met alle ingrediënten voor een (live) banger werd gul omgesprongen. De duistere grimestem van Stormzy en de typische donkere ritmes lagen dan wel in het verlengde van 2 RUFF, Vol. 1, maar leidden evengoed tot hysterische mensenmassa’s.
CMAT – “Aw, Shoot!”
Handen omhoog, want de Ierse CMAT schoot dit jaar weer met scherp. Haar donkere humor cumuleert ze in haar nummers met het bespreken van maatschappelijke kwesties waar nog te vaak een taboesfeer rondhangt. Op “Aw, Shoot!” slaat ze de bladzijde om richting een derde hoofdstuk en bekoort ze met een frisse countrysound. Op zich zit het nummer redelijk simpel in elkaar, maar net omdat alle puzzelstukken zo goed liggen, voelt het zo volmaakt. Een oorwurm die gegarandeerd ook in het komende jaar in heel wat oren zal blijven hangen.
Confidence Man – “SO WHAT”
Onder het motto ‘beter laat dan nooit’ werd Confidence Man een van de revelaties van het afgelopen jaar, want mede door een paar fantastische festivalshows en een reeks sterke singles in de aanloop naar album 3AM (LA LA LA) kon het duo menig losgeslagen elektroliefhebbende hart bekoren. “SO WHAT” tart de absurditeit, maar ligt tegelijkertijd ook enorm makkelijk in het gehoor. Een viering van het leven, doe wat je maar wil – so what?
Current Joys – “California Rain”
Ook in Californië kan het wel eens stevig regenen, en dat was meteen de aanleiding voor Current Joys om er een liedje aan op te dragen. Het soloproject van Surf Curse-zanger Nick Rattigan gaat voor een ruige sound en combineert dit met pakkende refreinen. Op “California Rain” drijft hij deze combinatie tot het uiterste en ver daarbuiten. Het nummer schuurt en botst, maar is tegelijk een fijn dekentje om onder te schuilen.
Disclosure – “She’s Gone, Dance On”
Met “She’s Gone, Dance On” bewijst Disclosure wederom dat zijn dansvloerinstinct nog steeds scherp staat. Precies wat je van de gebroeders Lawrence mag verwachten: een energieke beat, funky baslijnen en herkenbare house-invloeden, met daarbovenop een aanstekelijke zangstem. Perfect voor lange zomernachten en volle dansvloeren.
DOPE LEMON – “Golden Wolf”
Op de valreep bracht DOPE LEMON nog de single met het meest gouden randje van het jaar uit. Angus Stone doet het vaker trager dan opzwepend, maar bracht met “Golden Wolf” een opvallend toegankelijk nummer uit. Het glinstert, verwarmt en blijft bovenal hangen, waardoor de Australiër meteen ook voor een gevoel van gelukzaligheid zorgt.
ELLiS·D – “Humdrum”
Een nummer dat geboren is uit donkere angsten, ongemakkelijke rusteloosheid, het vechten tegen oneindige sensatiezucht en geteisterd worden door de weinige rust die nog te vinden is in het leven, kan wel eens de verkeerde kant uitdraaien. Voor ELLiS·D is echter niets minder waar. Net als de single “Shakedown” is ook “Humdrum” één brok energie vol diepgang.
Eminem – “Houdini”
Eminem legde dit jaar zijn alter ego Slim Shady het zwijgen op, maar niet zonder een laatste keer de controversiële dubbelganger zijn ding te laten doen. Een matig album markeerde het einde van een memorabele periode en daar was “Houdini” de aanleiding toe. Gesampled: “Abracadabra” van Steve Miller Band. Gehoord: een flashback naar tweeënhalf decennium hoogtepunten, getuige ‘‘Guess who’s back, back again’. Voor de laatste keer dan.
En Attendant Ana – “Magical Lies”
De Franse groep En Attendant Ana stond al vijf jaar ergens op onze watchlist stof te vangen. Ondertussen heeft de band drie albums uit, waarvan enkel het laatste met zijn psychedelische janglepop echt weet te overtuigen. “Magical Lies” ligt in dezelfde lijn en is de eerste single van de Fransozen op het legendarische label Sub Pop. Het kan dus wel eens het begin zijn van grotere budgetten. De onafgebroken stijl van de ritmesectie en de stem van Margaux Bouchaudon doen ons denken aan Stereolab, terwijl de leads van de gitaar en de blaasinstrumenten hun ding doen.
Enola Gay – “Cold”
Telkens “Cold” in een afspeellijst passeerde, zaten we het nummer later op de dag te neuriën. Een begeerde kwaliteit van goede songwriting, en dat door een band die nog niet eens een debuutalbum uit heeft. Enola Gay kan flink wat lawaai produceren, maar voor “Cold” geeft de Ierse groep rustig de tijd om te genieten van de inderdaad ijzige sfeer, die ze bereikt met duistere gitaren en holle, elektronische klanken. Joe McVeigh brengt via zijn zang warmte en empathie in dit nummer over proberen omgaan met rouw.
Ethel Cain – “Punish”
‘Bezwerend’ is een woord dat misschien wel is uitgevonden voor Ethel Cain, want nadat ze ons twee jaar geleden wist weg te blazen met Preacher’s Daughter, is het nu reikhalzend uitkijken naar Perverts begin volgend jaar. Eerste voorsmaakje “Punish” deed alvast het beste vermoeden; een kleine zeven minuten aan bijna spookachtige betovering, die geleidelijk aan onder je huid kruipt. Verslavend, op de allerbeste manier mogelijk.
Ezra Collective – “No One’s Watching Me” (feat. Olivia Dean)
Ezra Collective viel net buiten onze album top 50, maar mag minstens even trots zijn dat “No One’s Watching Me” het tot in deze lijst heeft geschopt. Samen met Olivia Dean haalt de groep de Londense jazzclub naar ieders huiskamer – of wat had je anders verwacht van een single waarvoor een van de meest veelbelovende nu-jazzbands de handen in elkaar slaat met een van de meest veelbelovende soulzangeressen van over het Kanaal?
FIDLAR – “GET OFF MY WAVE”
Met SURVIVING THE DREAM bracht FIDLAR dit jaar opnieuw een dijk van een plaat uit. Het drietal uit Los Angeles staat al langer bekend om zijn krachtige, punky nummers en “GET OFF MY WAVE” was in dat opzicht niet anders. Met een stampende drumintro, een gitaarriff die een hele zaal kan doen trillen en een vocalpartij die zelfs de grootste pacifist kan doen meeschreeuwen, bewezen de Amerikanen dat punkrock nog springlevend is.
FINNEAS – “For Cryin’ Out Loud!”
Hoewel hij vooral bekend is als ‘de broer van Billie Eilish’, moet FINNEAS absoluut niet onderdoen in de muziekwereld. Hij is zelf producer, maar besloot enkele jaren terug om ook solo onder zijn eigen naam muziek uit te brengen. In “For Cryin’ Out Loud!” pakt de Amerikaan het redelijk groovy aan met elektrische gitaren, gezellige drums en leuke blazers die het geheel wat meer karakter geven. Zo surfen we met gemak mee op de vibe die FINNEAS creëert, waardoor deze single zeker en vast het vermelden waard is.
FKA twigs – “Eusexua”
Door MAGDALENE werden we enorm fan van de pracht en praal van FKA twigs’ gevoelige kant. Na mixtape CAPRISONGS ook van haar meest dansbare kant. In 2025 komt de Britse zangeres met een nieuw project, waarvoor “Eusexua” alvast het titelnummer is. Het is een compleet nieuwe richting, waarin die gevoelige en dansbare kant elkaar perfect weten te vinden in een nummer dat uitbarst in een technogedeelte. “Eusexa” het nummer doet vermoeden dat Eusexa het album heel bijzonder wordt.
Floodlights – “Can You Feel It”
Voor de Australische band Floodlights stonden dit jaar alle seinen op groen. De groep tekende bij PIAS, trok voorbij alle windstreken van het Europese continent en veroverde zelfs een felbegeerd, al zeggen we het zelf, plekje op een van onze avonden in Pilar. De grote reden daarvoor is dat de groep aan de lopende band leuke muziek uitbracht, waar “Can You Feel It” ook zeker bij hoort. Het was catchy, zat lekker in elkaar en verveelde geen enkele seconde, precies wat we van een track willen.
Four Tet – “Daydream Repeat”
Four Tet weet met “Daydream Repeat” de perfecte balans tussen chaos en eenvoud te vinden. Het nummer klinkt als een dromenvanger, waarbij een rustige beat en sprankelende synths zorgen voor zes volle minuten aan luistermagie. Met enkele elektronische verrassingselementen blijft Four Tet trouw aan zijn herkenbare sound – en daar kunnen we alleen maar blij om zijn.
Frankie and the Witch Fingers – “Bonehead”
Hoe ouder het album Data Doom wordt, hoe meer het de status krijgt van garagerockklassieker. Frankie and the Witch Fingers steekt wereldwijd concertzalen in de fik, en met “Bonehead” maakte het alvast duidelijk dat het nog niet van plan is om de lont te doven. Het nummer is meer dan alleen beuken en gaan, waardoor het geheel veel interessanter klinkt. Rond minuut drie komt de song namelijk in een stroomversnelling die je tot op het bittere eind niet meer loslaat.
Fred again.. & Anderson .Paak – “places to be” (feat. CHIKA)
Waar stopt het hypegehalte voor Fred again..? Wel, dit jaar stagneerde het misschien een beetje, al blijft de Brit een van de koningen van de elektronicabeats. Zo staat “places to be” bij menig muziekliefhebber misschien wel in het geheugen gegrift als de soundtrack van de festivalzomer, door het vrolijke en snelle tempo van Gibson, de haperende bel en de solide toevoeging van Anderson .Paak.
Ginger Root – “No Problems”
Het was eigenlijk de eerste aflevering van een feuilleton over een gefaalde nieuwszender uit de jaren tachtig vermomd als een single, maar het glinsterende “No Problems” is een van de beste popnummers van het jaar. One-man-band Ginger Root maakt muziek die even funky als retro is, en even absurd als nostalgisch. “No Problems” dampt met zijn speelgoedsynthesizers en strijkers als confettikanonnen van het pure muzikale plezier. Vergeet vooral de compleet van de pot gerukte video niet mee te bekijken, het draagt meer dan bij aan de fun.
Glass Animals – “Creatures In Heaven”
Glass Animals moest opboksen tegen het gigantische succes dat “Heat Waves” was, en slaagde daar met “Creatures in Heaven” enigszins goed in. Een single die meteen ook het idee van de plaat mooi met zich meebracht: de snelheid van het leven en hoe belangrijk liefde daarin is, uitgewerkt met in het achterhoofd het universum. Moeilijk op papier, maar giet er een poppy sausje over en het geheel gaat erin als zoete koek.
God Is An Astronaut – “Embers”
Al meer dan twee decennia maakt het Ierse God Is An Astronaut postrock in de slipstream van geestesgenoten als Godspeed You! Black Emperor, Mogwai of Mono. Dit jaar was het echter hun moment om naar de kop van dat peloton te demarreren. Het gelijknamige album viel nog buiten onze top vijftig, maar dat geeft ons des te meer kans om deze tien minuten durende ziedende lap instrumentale doem in de kijker te zetten. Deze muziek beluister je niet, je ondergaat ze. Wat je daarbij ontdekt, God mag het weten. Maar wat een trip…
Gracie Abrams – “Close To You”
Gracie Abrams blijft stevig opmars maken binnen de popmuziek. Haar indrukwekkende openingsshows voor Taylor Swifts The Eras Tour hebben haar fanbase alleen maar doen groeien. “Close To You” bewijst waarom ze momenteel een van de grootste beloftes is binnen de popwereld; met een zachte, emotioneel geladen stem en fragiele songteksten zet Gracie een unieke sound neer. Ons zal je op zondag 6 juli alvast vooraan aan de Main Stage van Rock Werchter terugvinden!
Greet Death – “Same But Different Now”
In zijn online présence geeft Greet Death zich vol humor, maar de muziek neemt de band gelukkig wel serieus. En wij doen dat ook. De single “Same But Different Now” is er zo eentje die je geleidelijk aan meesleurt en je niet meer gemakkelijk loslaat. Na een eerste rake uithaal neemt de Amerikaanse groep even wat gas terug, om uiteindelijk de finale uithaal te kunnen afronden. “Same But Different Now” doet je even tijd en plaats vergeten, en net dat hebben we op sommige momenten heel hard nodig.
Holly Humberstone – “Dive”
Holly Humberstone is de laatste jaren uitgegroeid tot een gegeerde speler binnen de sad girl indie, en terecht. “Dive” klinkt als een troostende knuffel op een neerslachtige herfstdag; kwetsbaar – zowel in de songteksten als de zangstem – en toch melancholisch warm.
horsegiirL – “eat, sleep, slay, 🔁”
Let op dat je Horsegirl niet met horsegiirL verwart, want je zal snel weggalopperen – of op dé ontdekking van je happy hardcore-jaar botsen. Het Berlijnse (letterlijke) paardenmeisje trekt in “eat, sleep, slay,🔁” de paardenvocabulaire uit haar eerdere repertoire door en gelukkig is dat zodanig overdreven (of consequent) en heerlijk, dat het niet eens cringe kan zijn.
Jacob Alon – “Confession”
Er is met Jacob Alon opnieuw een straffe singer-songwriter opgestaan en wanneer Dan Carey er dan ook nog zijn producer-skills aan vastklikt, dan weet je dat je aandachtig moet luisteren. “Confession” is een intiem pareltje met een zeer persoonlijke en aangrijpende tekst die uit het leven van Alon lijkt gegrepen. Een vriendschap die uitmondt in meer, maar waaraan heel veel andere gevoelens vastkleven zoals schuld en schaamte. Vocaal klinkt het initieel allemaal puur en zuiver, maar wanneer de stem in de breekbaarste stukken overslaat, horen we iemand die het schurende timbre van Alec Ounsworth van Clap Your Hands Say Yeah heeft geërfd. Apart, maar o zo mooi!
James Blake – “Thrown Around”
Met “Thrown Around” laat James Blake opnieuw horen waarom hij zich – terecht – tot meester van de melancholische elektronica mag kronen. Zijn eclectische stem zweeft boven een catchy pianomelodie, meeslepende achtergrondzang en uptempo percussie. “Thrown Around” is een zoveelste bewijs van Blakes vermogen om groots te klinken in eenvoud.
Jamie xx – “Baddy on the Floor” (feat. Honey Dijon)
Engelse superproducer Jamie xx zette samen met Honey Dijon de club in lichterlaaie met “Baddy on the Floor“, aan de hand van stroboscopische blazers die een epilepsiewaarschuwing verdienen en een bas die vetter is dan de gemiddelde dansvloer rond vier uur ‘s ochtends. Heupen los, handjes hoog: de eerste die hierop kan blijven stilstaan, moet nog geboren worden.
Joost – “Europapa”
De op voorhand gedoodverfde winnaar van het Eurovisiesongfestival werd als eerste kandidaat ooit nog voor de finale gediskwalificeerd, maar uiteindelijk wist Joost Klein wel het meeste harten te veroveren. “Europapa” werd meer dan zomaar een liedje; het werd een anthem dat Europa verenigde – niet alleen tegen oorlog, maar ook tegen alles dat niet overliep van liefde. Joost is een ongeleid projectiel, maar wel eentje met het hart op de juiste plaats: welkom in Europa, jonguh!
Jorja Smith – “High”
Ook in 2024 wist Jorja Smith waar haar sterktes lagen en die speelde ze uit met “High“. Niet té poppy, niet té soulvol: exact genoeg van beide walletjes. De Britse zangeres wist te begeesteren met haar stem, maar evengoed te doen bewegen met haar zwoele ritmes en instrumentatie. We kunnen alleen maar hopen dat het een voorsmaakje is van wat we in 2025 mogen verwachten!
JPEGMAFIA – “SIN MIEDO”
JPEGMAFIA maakt muziek die je grootouders hoofdschuddend pokkeherrie zouden noemen, om daarna je erfenis in te trekken. Op “SIN MIEDO” ramde de rapper-producer 2 Live Crew door zijn samplemachine en verbouwde het tot de meest geflipte fusie van rap en rock van het jaar. Radiovriendelijk zal de man nooit worden, maar laat dat je vooral niet tegenhouden om de ‘b-b-b-b-b-b-big booty hoes’-sample zo luid mogelijk door je speakers te pompen. En zeg misschien aan je oma dat ze best haar hoorapparaat uitzet.
Jungle – “Let’s Go Back”
Wie uit is op sensuele, soulvolle muziek die je doet zweven, moet bij Jungle zijn. In dat opzicht was recentste album Volcano zeker geen uitzondering. Met “Let’s Go Back” bewezen de heren en dame dan weer dat het vaatje nog lang niet uitgetapt is. De warme basklanken, de gelaagde stemmen en die typische, bijna Motown-achtige, jazzy vocals brachten ons naar hogere sferen. Al bij al dus een zeer sterke song die smaakt naar meer.
Kabin Crew & Lisdoonvarna – “The Spark”
De hit van deze zomer, althans volgens TikTok, was toch wel “The Spark”. Het unieke aan deze single? De makers ervan: kinderen. De single werd gemaakt tijdens een jaarlijkse workshopdag voor kinderen waar ze gratis dingen kunnen maken, waaronder muziek. Die Kabin Crew werkte samen met Lisdoonvarna Crew, een groep bestaande uit asielzoekende kinderen. Samen zingen ze over hoe ze hun creativiteit kunnen loslaten en dat ze hun ‘spark’ gevonden hebben, boven een aanstekelijke drum-‘n-bassbeat. Het was catchy, ging viraal en de groep mocht ook nog eens optreden op Pukkelpop dit jaar. “The Spark” mochten we dus zeker niet vergeten in deze lijst.
Kelly Lee Owens – “Love You Got”
Kelly Lee Owens koos afgelopen jaar voor een meer toegankelijk randje aan haar dromerige elektronica, en dat werkte uitstekend. Een fantastische plaat werd ingeluid met single “Love You Got“, die het midden vond tussen hypnotiserend nazinderen en de nacht van je leven beleven. Eentje die onterecht onder de radar bleef!
Khruangbin – “May Ninth”
De band met de moeilijkste naam uit deze lijst is misschien wel degene die de grootste populariteitsboost kreeg afgelopen jaar. Khruangbin speelde als voorlaatste op de Main Stage van Werchter en liet de Lotto Arena vollopen, met onder de arm A LA SALA. Op die plaat maakte “May Ninth” het mooie weer, want het drietal haalde de voet van het gaspedaal om de rust te laten nederdalen in je hoofd. Eentje om helemaal bij weg te dromen en één te worden met de natuur.
KI/KI – “5 Mins Of Acid”
Maakt niet uit op welk Nederlands (ietwat) undergound dancefestival je dit jaar belandde; KI/KI was aanwezig. Telkens voegde haar dynamische “5 Mins Of Acid” de daad bij het woord en ontpopte het zich tot culthit, waarbij de vrolijke Amsterdamse dj de typische acid-smiley van muziek naar publiek deed overwaaien.
King Gizzard & The Lizard Wizard – “Le Risque”
Waar we in de voorbije jaren nog keuze hadden uit handenvol nummers, bleef het bij King Gizzard & The Lizard Wizard dit jaar opvallend stil. Relatief wel, want elk jaar vier platen uitbrengen houdt geen enkele band vol. Het enige album dat we van de Australiërs cadeau kregen, was Flight b741, dat in vergelijking met hun vorige projecten matiger uitviel. Van de plaat was “Le Risque” wel een zeer degelijke single: de bluesy mondharmonica, distorted gitaren en soulvolle vocals maakten een mooie mix die menig rockfanaat wel kan appreciëren. Met single “Phantom Island” beloofde de band nog een vervolg te breien aan dit album, dit keer met orkest. Wie weet uit hoeveel nummers we volgend jaar zullen moeten kiezen?
Leon Bridges – “Peaceful Place”
Met “Peaceful Place” koos Leon Bridges voor ritme en de schijnwerpers op zijn zwoele stem. Tijdens de strofes klinkt het opvallend rustig, waardoor we in een kalme sfeer terechtkomen en onze focus zowaar volledig op Bridges’ zang ligt. De single is zomers, gezellig en hoopvol, alsof we ons nergens zorgen over moeten maken. Door er ook een duidelijk ritme op percussie in te houden, zorgt de artiest er ook voor dat onze aandacht nooit wegdwarrelt door die rust. Een mooie single!
Liam Gallagher & John Squire – “Just Another Rainbow”
Nog ruim voor de Oasis-reünie werd aangekondigd, maakte de britpop al een heropleving mee. In januari bundelden iconen Liam Gallagher en John Squire namelijk hun krachten om de glorieuze jaren negentig nieuw leven in te blazen. Wie zich ooit afvroeg hoe The Stone Roses zouden klinken met Liam Gallagher als zanger, kreeg aan de hand van “Just Another Rainbow” een helder antwoord voorgeschoteld. Dat het nummer dan ook vooral leunt op Squires typerende gitaarwerk, vinden wij absoluut geen probleem.
Linkin Park – “The Emptiness Machine”
Chester is onvervangbaar, maar de Linkin Park-machine bleek nog lang niet leeg: dat is zowat de conclusie die we in de nasleep van “The Emptiness Machine” en From Zero kunnen trekken. Met een knaller van een hit die het rauwe stemgeluid van Emily Armstrong in de band introduceerde, leverde het zestal een single af vol energie die terecht in no time ontplofte.
Little Hand Feet – “What Would I Live On?”
Binnen postpunk kennen de meeste bands hun kunnen en vaak houden ze zich aan een vaste formule, zonder veel poespas. Het relatief nieuwe Little Hand Feet speelt echter zo veel mogelijk tegelijk, zo hoekig, staccato en dissonant mogelijk en vol overgave. Het is een mirakel dat zo’n gedeconstrueerd schrijverschap aandoenlijk blijft klinken. De vier leden lijken op “What Would I Live On?” gewoon exact dezelfde visie te hebben. Met hun beste nummer tot nu toe zijn deze Britten alvast op de goede weg.
Luude – “Pachamama” (feat. Elliphant)
Het kan aan ons liggen, maar veel Australische nummers brengen inherent toch altijd een beetje zon mee. Zo is dat ook het geval bij “Pachamama“, vernoemd naar Moeder Aarde. De Kerst- en eindejaarssfeer al beu? Breng dan nu al de zomer in huis door deze Luude nog eens op te leggen.
The Marías – “Run Your Mouth”
Eentje die in ons land onbegrijpelijk onder de radar blijft drijven: The Marías. Met “Run Your Mouth“, en in het verlengde daarvan Submarine, wist de Amerikaanse band nog maar eens een muzikaal stukje uit te werken waarin beeld en audio elkaar niet alleen aanvulden, maar ook versterkten. Voorzichtig dansbaar, licht groovy, een vleugje dromerigheid… het viertal had ook in 2024 alles in zich om het helemaal te maken.
Maribou State – “Otherside” (feat. Holly Walker)
De samenwerking tussen de heren van Maribou State en zangeres Holly Walker is er eentje die door de jaren heen al enkele prachtige soulvolle resultaten heeft opgeleverd zoals “Midas” of “Nervous Tics”. En ook op het in 2025 te verschijnen Hallucinating Love krijgt ze met “Otherside” een plaatsje op de bovenste plank. Het nummer is een elektronische wervelwind vol downtempo grooves met een opbeurende melodie. De zanglijnen die Holly Walker er zonder moeite bovenop legt, zorgen opnieuw voor magie en maakt dat het nummer bij iedere luisterbeurt meer schoonheid prijsgeeft. Met “Otherside” word je in een zalige heupwiegende vibe gebracht die alvast het beste voor het nieuwe album doet verhopen.
Marie Davidson – “Contrarian”
Marie Davidson zwemt al enkele jaren in het vaarwater van de Gentse broers Dewaele en dat hoor je natuurlijk meteen aan die typische futuristische klankjes. “Contrarian” is de tweede single voor het aankomende album City of Clowns en in tegenstelling tot de eerste en derde verrast ze ons hier helemaal. In plaats van clubwaardige synthpop of techhouse, serveert de Canadese hier vintage acid breaks voor op de afterparty.
Marlon Hoffstadt – “Tell Me Daddy” (feat. Coach Harrison)
Marlon Hoffstadt strooide dit jaar, zoals een vrijgevige daddy het betaamt, met nog meer beats dan de Kerstman op cadeautjes trakteert. Op “Tell Me Daddy” had hij opnieuw niet veel meer nodig dan één catchy slagzin en blitse, snelle synths met fluctuerende baslijnen om andermaal een hoogtepunt in zijn sets te creëren.
Michael Kiwanuka – “Floating Parade”
We mochten het nummer al eens aanhoren op Rock Werchter en even erna bracht Michael Kiwanuka “Floating Parade” ook officieel uit. Een zomerse, warme bas leidt het geheel in en we horen zowaar een briesje op de achtergrond, alsof we zelf aan het strand liggen. Kiwanuka vervolledigt het lied met de nodige groove dankzij piano, rustige drums en zijn serene stem. Daarnaast voegt een viool ook nog een emotionele touch toe aan de single en maakt van “Floating Parade” een track die nog even nazindert.
The Murder Capital – “Words Lost Meaning”
Op “Words Lost Meaning” horen we James McGovern over hoe de woorden ‘I love you’ tijdens een drukke tournee hun betekenis verliezen en slechts nog dienen als eindmarkering van een telefoontje met het thuisfront. Omhult in een jasje van duistere instrumentatie krijgen we de meest melancholische versie van The Murder Capital te horen. Een zware baslijn vergezeld door de nodige gitaaraccenten en aangrijpende vocalen vormen een simpel, maar krachtig geheel.
NxWorries – “WalkOnBy” (feat. Earl Sweatshirt & Rae Khalil)
Anderson .Paak verhief samen met zijn maatje Knxwledge een scheiding verwerken tot een kunstvorm op Why Lawd? en bereikte op het einde van een donkere plaat de verlichting met “WalkOnBy”. De hese stem van .Paak wordt perfect aangevuld met de knip-en-plakgitaren van samplekunstenaar Knxwledge en de bakstenen raps van Earl Sweatshirt, en vormt zo de perfecte afsluiter van een verrassend kwetsbaar album. Hoe hard de man met de eeuwige glimlach het ook ontkent: boys do cry.
Olivia Dean – “Time”
Ze dook ietsje hoger in deze lijst al op als feature van Ezra Collective, maar ook in haar eentje wist Olivia Dean te betoveren. Met “Time” onderstreepte ze haar status van rijzende ster nog maar eens, want door zowel soulvol als ietsje ruwer te klinken, leek ze meteen ook aan te willen tonen dat we nog lang niet al haar trucjes hebben gezien!
Olivia Rodrigo – “obsessed”
Het afgelopen jaar maakte Olivia Rodrigo indruk dankzij haar liveoptredens, maar ook door haar activisme voor vrouwenrechten en haar gulle donaties aan goede doelen. Daarnaast bracht ze een uitgebreide versie uit van haar vorige plaat, namelijk GUTS (spilled). Daarop stonden vijf nieuwe nummers en sprong “obsessed” er wel uit. Het ligt het meest in lijn met de eerdere tracks van die plaat. Een zware, bijna duistere gitaar neemt ons mee in de wereld van Rodrigo, die zelf ook mysterieus zingt. De gitaren worden rond onze oren gesmeten tijdens het refrein, al is dat poppy, aanstekelijke geluid nooit ver weg. Een mooie vervollediging van een plaat die al een hoge indruk heeft gemaakt.
Overmono – “Gem Lingo (ovr now)” (feat. Ruthven)
Ook achter de knoppen kan je magie doen ontstaan. Overmono, het Britse duo met een gevoel voor dansbare en verhalende dansmuziek, kleurde de dansvloeren deze zomer met het aanstekelijke “Gem Lingo (ovr now)“. De bijdrage van Ruthven mag in deze zeker niet onderschat worden, al is het vooral de gelaagde opbouw en de uitgebalanceerde drop die het tot zo een fijne luisterervaring maakt.
Parcels – “Leaveyourlove”
Parcels gaat in 2025 voor nog een stapje hoger, en daar moet “Leaveyourlove” de eerste steenlegging van vormen. Het nummer brengt op zich niet veel nieuws onder de Australische zon, maar dat is helemaal geen probleem. Het is wederom het plezier dat centraal staat bij de heren: een funky gitaar, hoge stemmen en heel veel zonnige energie. Een recept waarmee Parcels al langer dan vandaag scoort.
Pearl Jam – “Dark Matter”
Van een Belgisch optreden van Pearl Jam was er dit jaar spijtig genoeg geen sprake, maar om dat te compenseren konden we genieten van Dark Matter. In de titelsong werden, zoals op de volledige plaat, de lage frequenties duidelijk extra hard in de verf gezet, te horen aan het feit dat de bassen van drumintro de mix zo hard domineren. Het refrein, waarin Vedder zijn vocale kwaliteiten nog eens kan laten gelden, rekenen we zo tot een van de betere die we de laatste paar jaar al van Pearl Jam hoorden. Misschien tot snel, op een van onze podia?
The Pill – “Bale Of Hay”
Dit jaar verscheen The Pill op onze berenradar en dat had alles te maken met haar stevige debuutsingle. De sterkte van Lily Hutchings en Lottie Massey ligt in de humor die in hun muziek zit. Ze drijven in “Bale Of Hay” spot met stereotypen over vrouwen met rauwe gitaren die een stevig ritme aanhouden, terwijl de bas en drums in de strofes voor een zekere groove zorgen. The Pill maakte een duidelijk statement met “Bale Of Hay”, zowel inhoudelijk als muzikaal.
Pond – “(I’m) Stung”
Pond bestaat uit (jawel) bandleden achter Tame Impala en maakt op zichzelf ook heel degelijke psychedelische popmuziek. De drie singles voor tiende album Stung liggen nogal uiteen maar “(I’m) Stung” is het plaatje dat het meest zelfverzekerd voortschrijdt. Het dansbare liedje gaat over hoe het leven verder gaat na onbeantwoorde verliefdheid. Naast klassieke americana-leads en een heel fuzzy bas, horen we ook een koor, bellen en een orgeltje. Alles samen weinig spectaculairs, maar het werkt zo goed samen dat dit een van de sterkste nummers uit de carrière van de Australiërs is.
Post Malone – “I Had Some Help” (feat. Morgan Wallen)
Post Malone goes country, en dat op opvallend geloofwaardige wijze. Onder impuls van heel wat grootheden in het vak pende de man een heel album bij elkaar, maar geen enkel nummer bleef uiteindelijk zo hard kleven als “I Had Some Help“. Samen met countrygigant Morgan Wallen scoorde hij een onvervalste oorwurm die het niet alleen in de Verenigde Staten goed deed. Feelgood op z’n Amerikaans!
RAYE – “Genesis.”
RAYE is bekend omwille van verschillende redenen. Eerst en vooral haar krachtige, emotionele en soulvolle stem die je meesleept, maar daarnaast ook haar inhoudelijk relevante teksten die toch wel wat kritisch durven zijn. “Genesis.” benadrukt die talenten van de Britse nog maar eens, en dat zeven minuten lang. Ze opent met parlando en de focus ligt compleet op haar tekst. RAYE bouwt op naar een zwaarder geheel en zingt over de duistere kant van de wereld boven een donkere beat. In de derde en tevens laatste akte van de single draait die sound om naar een jazzy geheel met een piano, blazers en wederom die soulvolle stem van de zangeres. “Genesis.” is meer dan een single, het is een echt stuk waarin RAYE haar verschillende talenten uitlicht.
Remi Wolf – “Cinderella”
Remi Wolf toonde ons nog maar eens alle kleuren van de regenboog door met Big Ideas, en meer bepaald leadsingle “Cinderella“, haar eigen sprookje nog wat verder uit te werken. De Amerikaanse zangeres geeft haar geheel eigen draai aan popmuziek, waardoor ze zowel vergeleken kan worden met pakweg Olivia Rodrigo als Red Hot Chili Peppers. Een tikkeltje eclectisch, maar evenzeer gewoon enorm plezant!
Romy & Sampha – “I’m on your team”
De samenwerking waarvan je niet wist dat je ‘m nodig had: die tussen Romy en Sampha. Waar die laatste “I’m on your team” in eerste instantie voorziet van een prachtige emotionele toets op piano (en later met zijn stem), is het die andere die een hartverwarmend randje toevoegt aan het geheel. Twee muzikanten die totaal aan de andere kant van elkaars spectrum zitten, vullen elkaar soms dus prachtig aan, met deze single als ultieme bewijs.
RÜFÜS DU SOL – “Break My Love”
Sinds zijn passages op Pukkelpop en Rock Werchter de voorbije jaren is al gebleken dat RÜFÜS DU SOL niet enkel meer big is in thuisland Australië en in de VS. Onze contreien smelten ook steeds meer voor de alternatieve elektronica en indrukwekkende lichtshows. Het succesrecept: dromerige synthklanken en de bezwerende stem van Tyrone Lindqvist. Ook het nieuwste album van dit trio brengt je zo van begin tot eind in een zalige trance, met deze “Break My Love” als prijsbeest: een masterclass in gestage opbouw en een wereldhit wachtend om viraal te gaan. De nazomer duurde nog nooit zo lang, mede dankzij RÜFÜS DU SOL.
Sabrina Carpenter – “Espresso”
Nog zo’n hit die we dit jaar niet konden negeren: “Espresso” van Sabrina Carpenter. Ze ging ermee viraal op sociale media en ondertussen heeft de single ook al meer dan één miljard streams verzameld. De kracht zit in het dansbare deuntje dat niet veel nodig heeft om zich in ons oor te nestelen, met daarboven die zoete stem van Carpenter. De nodige elektronica zorgt voor genoeg verfrissing in het lied, waardoor het nooit gaat vervelen. En zo was “Espresso” een hit waar de wereld maar niet genoeg van kon krijgen.
Sam Fender – “People Watching”
Een mengeling van The War On Drugs en Bruce Springsteen met daarbovenop het geliefde stemtimbre Sam Fender, dat is hoe “People Watching” klinkt. Eighties synths, warme akoestische gitaarakkoorden, een drumbeat die het tempo er goed in houdt en een saxofoonsolo als kers op de taart, vormen een bitterzoet geheel waar we nog uren van kunnen nagenieten. Voeg daar nog eens een makkelijk meezingbaar refrein aan toe en de perfecte soundtrack voor een headlineslot op Rock Werchter is geschreven.
Show Me the Body – “Stomach” (feat. High Vis)
Het beste nummer van High Vis van 2024 staat niét op het eigen album Guided Tour. De samenwerking met Show Me the Body voor diens Corpus II leverde namelijk een single op waarop de twee bands elkaar perfect aanvullen. “Stomach” is punchy en hartbrekend, met name dankzij de twee frontmannen die om ter rauwst zingen, zonder elkaar in de weg te staan.
Snow Patrol – “All”
Snow Patrol heeft een neus voor het schrijven van meezingers, en bewees dat in 2024 nog maar eens door met “All” een van de betere nummers uit zijn discografie uit te brengen. De Britse band klinkt daarin vooral als zichzelf, hetzij met een hedendaags randje. Gary Lightbody die liefdevol uithaalt en het refrein daardoor nog wat hitgevoeliger maakt: check!
SOFT PLAY – “Everything and Nothing”
SOFT PLAY heeft de reputatie van harde punkband. Het moet doorgaans vuil en hard zijn, al raakten de leden dit jaar ook een nieuwe snaar op “Everything and Nothing”. De snelle gitaren en snoeiharde drums laten ze op deze emotionele rollercoaster achterwege, om de realiteit nog harder in de ogen te kunnen kijken. “Everything and Nothing” is een nummer over het tragische verlies van een vriend, uitgedrukt in een herkenbaar gevoel van leegte en eenzaamheid. Pakkend en zonder meer een van de belangrijkste nummers die de band tot dusver uit zijn pen liet vloeien.
STONE – “My Thoughts Go”
We hadden het misschien nog niet durven zeggen bij de release, maar met “My Thoughts Go” heeft STONE een van zijn grootste hits tot dusver te pakken. Dat werd het afgelopen jaar ruimschoots bewezen op verscheidene Belgische podia. De ruige punkgitaren die we reeds gewend waren van de band, moesten plaats maken voor een U2-achtige klank. Een gewaagde zet, die uiteindelijk de juiste keuze bleek te zijn. De talloze ‘ah ah ah ah tu tu tu tu’s’ kunnen zich alvast kwalificeren als potentieel luidste meezingmomenten van 2024.
SZA – “Saturn”
“Saturn” klinkt alsof het uit een magisch muziekdoosje komt, met de r&b-superster SZA als het feetje dat opveert wanneer je het opent. Ze laat je één wens doen: je mag alle rotzooi achterlaten en ergens opnieuw starten. Maar pas op met wat je wenst, straks word je wakker op een andere planeet …
Tiësto, Hedex & Basslayerz – “Click Click Click”
Spotify-statistieken toonden het al aan: drum-‘n-bass is hot and happening. “Click Click Click” illustreert dat perfect, want Tiësto was eigenlijk lang niet de enige commerciële dj die mee op de trein sprong. Samen met Hedex en Basslayerz bracht hij een vettige en opzwepende jump up-schijf naar buiten, die gold als de officieuze opvolger van “MHITR (Semi Automatic)”.
Touché Amoré – “Nobody’s”
Niet enkel bij emo posthardcorefanaten is Touché Amoré geliefd, ook bij ons wist de groep opnieuw te scoren, en wel met “Nobody’s“. Het nummer liet vanaf de eerste tonen een meer melodieuze kant van de band horen, zonder dat het in intensiteit deed afzwakken. Met Jeremy Bolms doorleefde stem en een delicate balans tussen kalmte en onrust wist de track de chaos en onzekerheid van het moderne leven te vangen, waardoor het moeiteloos onze top 101 in fietste.
Wax Head – “Rusty Cutter”
Zullen we schrijven dat we “Rusty Cutter” van Wax Head een van de beste garagerocknummers van het jaar vinden? Het staat er nu al en we laten het gewoon staan, punt. De zanglijn en de bijhorende ‘aha’s’ vinden we echt meer dan fantastisch. De sound is het geluid dat bands zoals The Sonics en The Warlocks (de voorloper van The Grateful Dead) in het begin van de jaren zestig door hun versterkers jaagden. De song gaat pijlsnel op zijn doel af en dat doel is volgens ons om mensen eens goed te laten headbangen voor een paar minuten. Missie geslaagd!
While She Sleeps – “TO THE FLOWERS”
SELF HELL van While She Sleeps moest het vooral hebben van zijn singles, waarbij de track “TO THE FLOWERS” zelfs uitmondde tot een van de beste singles uit het volledige arsenaal van de groep. Gewapend met ijzersterk gitaarwerk en een overvloed aan emotionele lading, sneed de track diep in de ziel en bleef ze doorwroeten tot de waterlanders opborrelden. Ondanks dat de plaat minder dan middelmatig was, moest en zou “TO THE FLOWERS” in onze top 101 komen, want wat een track!
Wine Lips – “Fried IV”
De Canadezen van Wine Lips brachten met Super Mega Ultra een straffe plaat uit die volgestouwd is met rockgenres van de jaren zestig tot nu. “Fried IV” lijkt wel een nummer te zijn dat geproduceerd werd in de donkerste krochten van de hel. De song is zo hard als een van de spijkers die Jezus door de polsen kreeg om niet van het verdomde kruis te glijden. Het is een single die niet voor gevoelige zielen is en je moet de ze durven uitzitten. We hebben dit geweld al ettelijke keren opgelegd dit jaar en slikken toch altijd even wanneer de laatste seconden passeren. We hebben graag straffe kost zo nu en dan.
YOBS – “Cyanide”
De leden van YOBS zijn hooligans waar ze aan de overkant van het Nauw van Calais een patent lijken op te hebben. De band uit Liverpool metselt een betonnen muur waar je tegen kan bonken tot het vel van je knokkels gehaald is. Harde punkrock is de blauwdruk en YOBS maakt hier heel knappe, originele, creatieve kopietjes van. “Cyanide” zit sterk en inventief in elkaar, en nodigt uit tot een moshpit waarbij lijf en leden nadien best even gemasseerd worden om erger te voorkomen.
Zaho de Sagazan – “Ô travers”
Vorig jaar passeerde het debuutalbum van deze jonge Française in ons landsdeel nog wat onder de radar, maar dit jaar was er geen houden meer aan. Een immense buzz vanuit Frankrijk zette Zaho de Sagazan vol in de schijnwerpers op Eurosonic en Dour én ze betoverde op het filmfestival van Cannes en op de Olympische Spelen in Parijs. Tussenin vond ze nog tijd om een verlengstuk te breien aan haar debuut, met als hoogtepunt deze verslavende synthpopdeun. ‘Kijk je tekortkomingen recht in de ogen en je metamorfose kan zich voltrekken’, leerden we uit “Ô travers“. Van gebreken geen sprake in deze single, behalve dat ie hongerig maakt naar veel meer.
Al deze singles goten we daarbovenop nog eens in een Spotify-playlist voor eindeloos veel luisterplezier!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Simon Meyer-Horn, Lucas Palmans, Renaat Senechal, Elisa Cogneau, Pieter Wilms, Stijn De Belder, Bryan Boomaars, Ellen Van den Bossche, Liese Vanherwegen, Bram De Meyer, Geraldine Santy, Julie De Keyser, Wiebe Vangansbeke, Tine Van den Poel De Clippeleire, Guillaume Beauprez, Koen Dignef en David Vanholsbeeck.
Автор публикации
- Галерея пользователя
- Гостевая пользователя
АВТОРИЗУЙТЕСЬ, чтобы написать в гостевухе
!
Пока нет записей в гостевой книге пользователя
КОММЕНТЫ